• COVID-19
• Research dataclose
• Other research productsclose
• 2014-2023close
• Open Access close
• TR close
• Ege University Institutional Repository close

Background: Celiac disease is an enteropathy that occurs as a result of the consumption of gluten-containing foods in individuals with a genetic predisposition, and its treatment is a lifelong gluten-free diet. Due to COVID-19, a global pandemic was declared by WHO on March 11, 2020, and as a result, curfews were applied in our country. Objective: The aim of this study is to evaluate the effects of restrictive measures applied during the COVID-19 pandemic on children's adherence to the gluten-free diet. Method: The research was carried out in Ege University Faculty of Medicine, Department of Pediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition. Fifty patients between the ages of 2 and 18 who were diagnosed with celiac disease and followed a gluten-free diet for at least 2 years were included in the study. Demographic data of the cases, body weight, height, body mass index values and standard deviation scores, tTG-IgA levels before and during the pandemic were recorded from the outpatient follow-up files and the hospital data system. Patients with serologically tTG-IgA levels above 20 U/ml were considered to have dietary compliance problems. A questionnaire was prepared verbally questioning the patients' compliance with the gluten-free diet and the factors that may affect it during the pandemic period. This questionnaire was filled in face to face during the outpatient follow-ups and with telephone interviews. Results: In our study, 31 (62%) of 50 celiac patients were female and 19 (38%) were male. The mean age at diagnosis is 11,93 ± 4,06 years. The three most common complaints at the time of diagnosis were growth retardation (56%), abdominal pain (46%), and diarrhea (36%). When our patients were evaluated anthropometrically before and after the pandemic; A statistically significant increase was found in body weight SDSs (p=0.006). A significant increase was found in height SDSs (p=0.01). There was an increase in BMI SDSs, but it was not statistically significant (p>0.05). While 64% of patients had negative tTG-IgA antibodies before the pandemic, this rate decreased to 56% during the pandemic, but no statistically significant difference was found (p=0.07). When dietary compliance was questioned verbally, 49 patients in our sample reported that they adhered to the diet before and after the pandemic. When the degree of adherence to the diet was questioned, 37 patients stated that they always adhered to the diet before and after the pandemic. When the tTG-IgA levels of these patients were compared before and after the pandemic, it was observed that there was an increase in antibody levels, but no statistically significant difference was found. This showed that the patient's statement was unreliable. When the frequency of eating out was questioned, a statistically significant decrease was observed during the pandemic compared to the pre-pandemic period (p=0.001). There was a decrease in the monthly income of the families during the pandemic, which was statistically significant (p=0.04). Before and during the pandemic, 45 patients stated that they had difficulty in supplying gluten-free food. While the most common reasons for this difficulty before the pandemic were that gluten-free products were expensive and not available in every market, the concern of being infected with COVID-19 and curfew were added to these during the pandemic. Conclusion: During the pandemic, there was an increase in the body weight and height SDS of the patients. This increase does not support the serological response. This suggests that the occurrence of inflammation and intestinal damage requires longer follow-up, and the time between pre-pandemic and pre-pandemic control examinations may be insufficient. Giriş: Çölyak hastalığı, genetik yatkınlığı olan bireylerde glüten içeren yiyeceklerin tüketilmesi sonucu ortaya çıkan bir enteropatidir ve tedavisi ömür boyu sürecek glütensiz diyettir. COVID-19 nedeniyle 11 Mart 2020’de DSÖ tarafından küresel pandemi ilan edilmiştir ve bunun sonucunda ülkemizde sokağa çıkma kısıtlamaları uygulanmıştır. Amaç: Bu çalışmanın amacı COVID-19 pandemisi sırasında uygulanan kısıtlayıcı önlemlerin çocukların glütensiz diyete uyumları üzerine etkilerinin değerlendirilmesidir. Yöntem: Araştırma Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Pediatrik Gastroenteroloji, Hepatoloji ve Beslenme Bilim Dalında yapıldı. Çölyak hastalığı tanısı almış ve en az 2 yıl süreyle glütensiz diyet uygulayan 2-18 yaş aralığındaki 50 hasta çalışmaya dahil edildi. Olguların demografik verileri, pandemi öncesindeki ve pandemi sırasındaki vücut ağırlığı, boy, vücut kitle indeksi değerleri ve standart deviasyon skorları, tTG-IgA düzeyleri poliklinik izlem dosyalarından ve hastane veri sisteminden kaydedildi. Serolojik olarak tTG-IgA düzeyi 20 U/ml’nin üstünde olan hastaların diyete uyum sorunu olduğu kabul edildi. Hastaların glütensiz diyete uyumunu ve pandemi döneminde buna etki edebilecek faktörleri sözel olarak sorgulayan bir anket düzenlendi. Bu anket formu hastaların poliklinik izlemlerinde yüz yüze ve telefon görüşmesiyle dolduruldu. Bulgular: Çalışmamızda 50 çölyaklı olgunun 31’si (%62) kız, 19’i (%38) erkek idi. Ortalama yaşı 11,93 ± 4,06 yıldır. Tanı anındaki en sık üç yakınma büyüme geriliği (%56), karın ağrısı (%46), ishal (%36) idi. Hastalarımız antropometrik olarak pandemi öncesi ve sonrası değerlendirildiğinde; vücut ağırlığı SDS’lerinde istatistiksel olarak anlamlı artış saptandı (p=0,006). Boy SDS’lerinde anlamlı artış bulundu (p=0,01). VKİ SDS’lerinde artış olduğu görüldü fakat istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0,05). Pandemi öncesi %64 hastanın tTG-IgA antikoru negatifken bu oran pandemi sırasında %56’ya düşmüştü, ancak istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p=0,07). Diyete uyum sözel olarak sorgulandığında örneklemimizdeki 49 hasta pandemiden önce ve sonra diyete uyduğunu bildirdi. Diyete uyum derecesi sorgulandığında 37 hasta pandemiden önce ve sonra diyete daima uyduğunu belirtti. Bu hastaların pandemi öncesi ve sonrası tTG-IgA düzeyleri kıyaslandığında antikor düzeylerinde artış olduğu görüldü fakat istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Bu da hastaların beyanının güvenilir olmadığını gösterdi. Dışarıda yemek yeme sıklığı sorgulandığında pandemi sırasında, pandemi öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azalma görüldü (p=0,001). Pandemi süresince ailelerin aylık gelirinde düşüş görüldü, istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0,04). Pandemi öncesi ve pandemi sırasında 45 hasta glütensiz gıdayı tedarik etmekte zorlandığını belirtti. Pandemiden önce bu zorlanmanın en sık nedenleri glütensiz ürünlerin pahalı olması ve her markette bulunmaması iken, pandemi süresince bunlara COVID-19 ile enfekte olma endişesi ve sokağa çıkma yasağı da eklendi. Sonuç: Pandemi süresince hastaların vücut ağırlığı ve boy SDS’lerinde artış olmuştur. Bu artışı serolojik yanıt desteklememektedir. Bu durum inflamasyon ve bağırsaktaki hasarın ortaya çıkmasının daha uzun takip gerektirdiğini hastaların pandemi öncesi ve pandemi sırasındaki kontrol muayeneleri arasındaki sürenin yetersiz olabileceğini düşündürmektedir.

[Abstract Not Available]

Introduction and objectives: Stress is the pushing of one's mental and physical limits in new situations. It is called the reactions of the organism to adapt to this new situation. In cases where stress, which is a part of our lives, cannot be coped with, negative results may occur physically and mentally. An individual's method of coping with stress creates psychological resilience, reactions to stress and the results it will bring. In this study, we aimed to examine the effects of the psychological resilience level and methods of coping with stress of the emergency service assistants working in Izmir during the COVID-19 pandemic on the perceived stress level and the factors that may be related to the stress level. Materials and Methods: 126 people were included in the cross-sectional analytical study conducted between April and June 2021. The data were collected under observation by the researcher. The dependent variable of the study is the perceived stress level. The main independent variables of the study are individuals' psychological resilience levels and methods of coping with stress. Other independent variables are socio-demographic characteristics, health status, working conditions, and other COVID-19-related conditions. Data analysis was performed using SPSS 24.0. Descriptive findings were presented as number, percentage, mean ± standard deviation, and median (smallest-maximum value). The relationship between independent variables and dependent variables was evaluated with Student's t test, One Way ANOVA, Mann Whitney U test, Spearman correlation analysis. Statistical significance level was accepted as p<0.05. Results: The median total score on the perceived stress level scale of 126 people participating in the study was found to be 27, 25.5 for women and 28.5 for men. The perceived stress level was found to be significantly higher in those living with a risky group at home, working in a medical school hospital, expressing their health status as bad or very bad in the last 30 days, and those who did not feel resilient. While the use of protective equipment, being vaccinated, adequate sleep, alcohol-smoking and other demographic characteristics did not affect the stress level, it was determined that those who received psychiatric treatment during the pandemic reduced their stress levels. There was a weak but significant (r=-0.309, p<0.001) negative correlation between the total score of the Scale of Coping with Stress and the total score of the Perceived Stress Level Scale. There was a weak but significant (r=-0.389, p<0.001) negative correlation between the total scores of the Adult Resilience Scale and the Perceived Stress Level Scale total scores. There was a moderate and significant (r= 0.462, p<0.001) positive correlation between the Stress Coping Methods Scale and the Adult Resilience Scale Total Scores. Conclusion: In this study, it was observed that as individuals' psychological resilience increases in coping with stress, their stress level decreases. In addition, the fact that people are a risky group at home and their perception of health is bad also increased the level of stress. The fact that individuals share their work-related problems, perceive their health status as good, and have a high capacity to cope with stress have been identified as factors that increase resilience. Keywords: stress; doctor; emergency; psychological resilince; coping with stress Giriş ve Amaç: Stres, karşılaşılan yeni durumlarda insanın ruhsal, bedensel sınırlarının zorlanmasıdır. Organizmanın, bu yeni duruma uyum sağlamak için gösterdiği tepkiler olarak adlandırılmaktadır. Yaşamımızın bir parçası olan stresle başa çıkılamadığı durumlarda, kişide bedensel ve ruhsal olarak olumsuz sonuçlar ortaya çıkabilir. Bireyin stresle başa çıkma yöntemi, psikolojik dayanıklılığı, strese verdiği tepkiler ve bunun getireceği sonuçlar doğurur. Bu çalışmada, COVID-19 pandemisinde İzmir ilinde çalışmakta olan acil servis asistanlarının psikolojik dayanıklılık düzeyi ve stresle başa çıkma yöntemlerinin algılanan stres düzeyi üzerine etkisini ve stres düzeyi ile ilişkili olabilecek etmenlerin incelenmesi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Nisan-Haziran 2021 tarihleri arasında kesitsel analitik tipte yapılan araştırmaya 126 kişi dahil edilmiştir. Veriler araştırmacı tarafından gözlem altında toplanmıştır. Çalışmanın bağımlı değişkeni: algılanan stres düzeyidir. Çalışmanın temel bağımsız değişkenleri ise bireylerin psikolojik dayanıklılık düzeyleri ve stres ile başa çıkma yöntemleridir. Diğer bağımsız değişkenler sosyo-demografik özellikler, sağlık durumu, çalışma koşulları ve COVID-19 ile ilgili diğer durumlardır. Veri analizi SPSS 24.0 kullanılarak yapılmıştır. Tanımlayıcı bulgular sayı, yüzde, ortalama ± standart sapma ve ortanca (en küçük-en büyük değer) olarak sunulmuştur. Bağımsız değişkenlerle bağımlı değişken arasındaki ilişki Student's t testi, One Way ANOVA, Mann Whitney U testi, Spearman korelasyon analizi ile değerlendirilmiştir. İstatistiksel anlamlılık düzeyi p<0.05 olarak kabul edilmiştir. Bulgular: Araştırmaya katılan 126 kişinin Algılanan stres düzeyi ölçeği toplam puan medyan değeri 27, kadınlarda 25,5, erkeklerde 28,5 bulunmuştur. Evde riskli bir grup ile yaşayanlarda, tıp fakültesi hastanesinde çalışanlarda, son 30 gün içerisinde sağlık durumunu kötü ve çok kötü olarak ifade edenlerde, kendini dayanıklı hissetmeyenlerde algılanan stres düzeyi anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur. Koruyucu ekipman kullanma, aşılı olma, yeterli uyku, alkol-sigara kullanımı ve diğer demografik özellikler stres düzeyini etkilememişken, pandemi sırasında psikiyatrik tedavi alanların stres seviyelerini azaldığı saptanmıştır. Stresle Başa Çıkma Yöntemleri Ölçeği toplam puan ile Algılanan Stres Düzeyi Ölçeği toplam puan arasında zayıf düzeyde ancak anlamlı (r=-0,309, p<0,001) bir negatif korelasyon görülmüştür. Yetişkinler İçin Psikolojik Dayanıklılık Ölçeği toplam puanları ile Algılanan Stres Düzeyi Ölçeği toplam puanları arasında zayıf düzeyde ancak anlamlı ( r=-0,389, p<0,001) negatif yönde bir korelasyon görülmüştür. Stresle Başa Çıkma Yöntemleri Ölçeği ve Yetişkinler İçin Psikolojik Dayanıklılık Ölçeği Toplam Puanları arasında ise orta düzeyde ve anlamlı (r= 0,462, p<0,001) pozitif yönde bir korelasyon görülmüştür. Sonuç: Bu çalışmada bireylerin stresle baş etmede, psikolojik dayanıklılıkları arttıkça stres düzeyinin azaldığı görülmüştür. Ayrıca kişilerin evlerinde riskli bir grup olması ve sağlık algılarının kötü olması da stres düzeyini arttırmıştır. Bireylerin işle ilgili sorunlarını paylaşması, sağlık durumlarını iyi olarak algılamaları ve stresle başa çıkabilme kapasitelerinin yüksek olması dayanıklılığı arttıran unsurlar olarak saptanmıştır.

Bu arastırmanın temel amacı, tüketicilerin gıda degerlerini, saglık bilincini, sürdürülebilir ve saglıklı beslenme davranıslarını, COVID-19?a yönelik tutumlarını belirlemek; COVID-19 salgınında davranıssal içgörüler (dürtme) kullanarak tüketicilere saglıklı beslenme alıskanlıgı kazandıracak somut davranıs degisikliklerini hedefleyen politikalar tasarlamaktır. Bu baglamda, tüketicilerin COVID-19?a yönelik tutumları belirlenmis, tutumlarına göre tüketiciler segmentlere ayrılmıs ve her bir segmentin profili çıkarılmıstır. Arastırma verileri, Türkiye genelinde 18 yas ve üzeri tüketicilerle bilgisayar destekli web görüsmesi (CAWI) yöntemiyle elde edilmistir. Örnek hacmi, %95 güven aralıgı ve ± %3 hata payı kullanılarak 1050 hesaplanmıstır. Arastırma, Istatistiki Bölge Birimleri Sınıflandırması Düzey 1?e (IBBS1) göre sınıflandırılmıs 12 bölgede gerçeklestirilmistir. Tüketiciler belirlenirken, Türkiye temsili olacak sekilde cinsiyet, yas ve Sosyo-ekonomik Statü (SES) kriterleri dikkate alınmıstır. Türkiye?de, toplum tarafından genel kabul gören sekiz gıda degerinin oldugu belirlenmistir: ?Dogallık, güvenlik, çevresel etkiler, besin degeri, köken (mensei), tat, adil üretim ve fiyat?. Tüketicilerin %54.3?ü gıda degerlerine ilgisizdir. Toplumun COVID-19?a yönelik tutumunu altı temel boyut açıklamaktadır: ?Aktüalite, güven/memnuniyet, duyarsızlık/rahatlık, endise/korku, evde kaliteli zaman geçirme ve bilgi kaynagı olarak sosyal çevre?. Tüketiciler, COVID-19 tutumuna göre ?önemsemeyenler, kafası karısıklar, kaygılılar ve uyumlular? olmak üzere dört segmente ayrılmaktadır. Salgınla mücadelede hedef kitle, tüketicilerin %46.6?sını olusturan ?önemsemeyenler? segmentidir. Arastırmada, gıda degerleri ile COVID-19 tutumu ve beslenme davranısları arasındaki iliskiler belirlenmistir. Arastırma sonuçları, gıda degerlerine önem vermeyenlerin saglık bilincinin düsük oldugunu, sürdürülebilir saglıklı beslenmeyi ve COVID-19?u önemsemedigini göstermektedir. Davranıssal içgörüler kullanarak gıda degerleri odaklı beslenme davranısı degisikligini amaçlayan politikaların tasarlanmasında, gıda degerlerine ilgisiz tüketiciler hedef alınmıstır. Kolay, dikkat çekici, sosyal ve uygun zamanlı olma ilkeleri dikkate alınarak, politika önerileri gelistirilmistir. Arastırmada, gıda satın alma ve tüketim kararlarının verildigi ortamlarda degisiklikler yapılması önerilmistir.

Introduction and aim: Attitudes towards the elderly are important as determinants of the quality of care for the elderly and the probability of students studying in the field of health to enter the field of geriatrics. Policy recommendations and practices that reveal or encourage age-based discriminatory attitudes during the COVID-19 pandemic; This has led to the homogeneous labeling of the elderly as 'vulnerable' and 'vulnerable', and the increasing division between young and old, fueling age-based discriminatory attitudes of the masses. This research was carried out to determine the attitudes of Ege University Faculty of Medicine (EUTF) students towards the elderly during the COVID-19 pandemic, to determine their anxiety levels related to COVID-19 and to evaluate the factors affecting these two conditions. Materials and methods: The population of the cross-sectional study consists of 2490 students enrolled in the EUTF 2020-2021 curriculum year. Participants were determined by quota sampling and random sampling within the framework of the extraordinary conditions created by the COVID-19 pandemic. The dependent variables of the study are 'Attitude towards the Elderly' and 'Anxiety Level associated with COVID-19'. In the study, attitudes towards the elderly were determined by the UCLA Geriatric Attitude Scale (UCLA-GAS); The level of anxiety associated with COVID-19 was evaluated with the 'Coronavirus Anxiety Scale Short Form' (CAS). Independent variables; It consists of the participant's sociodemographic characteristics, medical history, academic status and characteristics of the elderly relatives, as well as their views on the practices for the elderly during the pandemic process. Data were collected online between January and March 2021 with an online questionnaire. Student t, one-way ANOVA, Mann-Whitney U, Kruskal Wallis H, correlation tests in data analysis; Multiple linear regression analysis with one-way multivariate analysis of variance (MANOVA) was used as advanced analysis. SPSS 24.0 program was used and p<0.05 was accepted as significance level. Necessary permissions were obtained from Ege University Medical Faculty Hospital Medical Research Ethics Committee and Ege University Faculty of Medicine Dean's Office. Results: The mean age of 663 people included in the evaluation was 21.11±2.195; 56.6% were women and 54.6% were studying in pre-clinical classrooms, and 86.6% reported that they continued their education remotely. The participants' UCLA-GAS mean score was 46.77±5.141 (median: 47) and moderately positive; The mean CAS score was 7.65±3.431 (median: 6) and the anxiety level associated with COVID-19 was low. With participants aged 20 and younger and pre-clinical period; Participants who think that young people should be prioritized in the allocation of scarce resources during the pandemic process, do not find it appropriate to limit individuals under the age of 20 within the scope of combating the epidemic, and report a negative change in their attitude towards the elderly, have lower average scores of attitude towards the elderly. Women, members of an extended family, those who share a household with someone over the age of 65, those who applied to a health institution for a non-COVID-19 reason and those who received distance education had higher COVID-19-related anxiety levels. No common variable was found to be associated with both dependent variables. As a result of multiple regression analysis, the variables included in the model account for 15.4% of the attitude towards the elderly; It predicts 9.8% of COVID-19 anxiety. No correlation was found between UCLA-GAS and CAS. Conclusions: In this study; It was determined that the attitudes of EUTF students towards the elderly were moderately positive, their anxiety levels related to COVID-19 were low, and there was no relationship between the direction of the attitude and the level of anxiety. Age-based decisions taken in health care and curfew applications during the fight against the virus; It has been found that medical students are associated with negative attitudes towards the elderly. There is a need for multidisciplinary studies at national and international level evaluating this trend among medical students. Educational interventions that strengthen intensified empathy and intergenerational solidarity in the pre-graduate and pre-clinical period can play a role in preventing the internalization of negative messages about aging and aging in the context of the pandemic. Giriş ve amaç: Yaşlıya yönelik tutum, yaşlıların bakım kalitesi ve sağlık alanında öğrenim gören öğrencilerin geriatri alanına girme olasılığının belirleyicileri olarak önemlidir. COVID-19 pandemisi sürecinde yaşa dayalı ayrımcı tutumları ortaya çıkaran veya teşvik eden politika önerileri ve uygulamalar; yaşlıların homojen bir şekilde 'kırılgan' ve 'savunmasız' olarak etiketlendirilmesine ve kitlelerin yaş temelindeki ayrımcı tutumlarını körükleyerek genç ve yaşlı arasındaki bölünmenin artmasına sebep olmuştur. Bu araştırma, Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi (EÜTF) öğrencilerinin COVID-19 pandemisi döneminde yaşlılara yönelik tutumları, COVID-19 ile ilişkili anksiyete düzeylerinin belirlenmesi ve bu iki durumu etkileyen faktörlerin değerlendirilmesi amacıyla yürütülmüştür. Gereç ve yöntem: Kesitsel nitelikteki araştırmanın evreni EÜTF 2020-2021 müfredat yılında kayıtlı 2490 öğrenciden oluşmaktadır. COVID-19 pandemisinin yarattığı olağanüstü koşullar çerçevesinde kota örneklem ve gelişigüzel örnekleme yoluyla katılımcılar belirlenmiştir. Araştırmanın bağımlı değişkenleri 'Yaşlıya Yönelik Tutum' ve 'COVID-19 ile ilişkili Anksiyete Düzeyi'dir. Araştırmada, yaşlıya yönelik tutum UCLA Geriatrik Tutum Ölçeğiyle (UCLA-GA); COVID-19 ile ilişkili anksiyete düzeyi 'Koronavirüs Anksiyete Ölçeği Kısa Formu'yla (KAÖ) değerlendirilmiştir. Bağımsız değişkenler; katılımcının sosyodemografik özellikleri, tıbbi geçmişi, akademik durumu ve yaşlı yakınlarına ilişkin özellikleriyle pandemi sürecinde yaşlılara yönelik uygulamalara dair görüşlerinden oluşmaktadır. Veriler online anket formuyla Ocak – Mart 2021 arasında çevrim içi olarak toplanmıştır. Veri analizinde Student t, tek yönlü ANOVA, Mann-Whitney U, Kruskal Wallis H, korelasyon testleri; ileri düzey analiz olarak tek yönlü çok değişkenli varyans analiziyle (MANOVA) çoklu lineer regresyon analizi kullanılmıştır. SPSS 24.0 programı kullanılmış, p<0,05 anlamlılık düzeyi olarak kabul edilmiştir. Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Tıbbi Araştırmalar Etik Kurulu ve Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Dekanlığından gerekli izinler alınmıştır. Bulgular: Değerlendirme kapsamına alınan 663 kişinin ortalama yaşı 21,11±2,195; %56,6'sı kadın ve %54,6'sı pre-klinik dönem sınıflarda öğrenim görmekte olup %86,6'sı eğitimine uzaktan devam ettiğini bildirmiştir. Katılımcıların UCLA-GA puan ortalaması 46,77±5,141(ortanca:47) olup orta düzeyde olumlu; KAÖ skor ortalamaları 7,65±3,431 (ortanca:6) olup COVID-19 ile ilişkili anksiyete düzeyleri düşük izlenmiştir. 20 yaş ve altı ve pre-klinik dönem katılımcılarla; pandemi sürecinde kıt kaynakların tahsisinde gençlerin önceliklendirilmesi gerektiğini düşünen, salgınla mücadele kapsamında 20 yaş altı bireylerin sınırlandırılmasını uygun bulmayan ve yaşlıya yönelik tutumunda olumsuz yönde değişim bildiren katılımcıların yaşlıya yönelik tutum puan ortalamaları daha düşüktür. Kadınların, geniş aileye mensup olanların, 65 yaş üstü biriyle aynı haneyi paylaşanların, COVID-19 dışı bir nedenle sağlık kurumuna başvuran ve uzaktan eğitim gören katılımcıların COVID-19 ile ilişkili anksiyete düzeyi daha yüksektir. Bağımlı değişkenlerin her ikisinin ilişkili olduğu ortak bir değişken saptanmamıştır. Çoklu regresyon analizi sonucunda modele alınan değişkenler yaşlıya yönelik tutumun %15,4'ünü; COVID-19 anksiyetesinin %9.8'ini yordamaktadır. UCLA-GA ve KAÖ arasında korelasyon saptanmamıştır. Sonuç: Bu çalışmada; EÜTF öğrencilerinin yaşlıya yönelik tutumlarının orta düzeyde olumlu ve COVID-19 ile ilişkili anksiyete düzeylerinin düşük olduğu ve tutumun yönüyle anksiyete düzeyi arasında ilişki olmadığı saptanmıştır. Virüsle mücadele sürecinde sağlık bakımı ve sokağa çıkış kısıtlaması uygulamalarında alınan yaş temelli kararların; tıp öğrencilerinde yaşlıya yönelik olumsuz tutumlarla ilişkili olduğu tespit edilmiştir. Tıp öğrencileri arasında bu eğilimi değerlendiren ulusal ve uluslararası düzeyde multidisipliner çalışmalara gereksinim vardır. Lisans öncesi ve pre-klinik dönemde yoğunlaştırılmış empati ve kuşaklar arası dayanışmayı güçlendiren eğitim müdahaleleri pandemi bağlamında yaşlılık ve yaşlanmaya ilişkin olumsuz mesajların içselleştirilmesinin önlenmesinde rol oynayabilir

Giriş: COVID-19 salgını tüm dünyayı ve ülkemizi etkisi altına almıştır. Bu salgında en çok etkilenenler arasında gelişimsel özellikleri nedeniyle çocuk ve gençler yer almaktadır. COVID-19 salgını sürecinde önceden psikiyatrik bozukluğu olan gençlerin ise daha fazla etkileneceği öngörülmektedir. Mevcut kriz sürecinin bu grubu iki farklı şekilde etkileyebileceği göz önünde bulundurulmalıdır. Birincisi bu süreçte psikiyatrik bozukluğu olan gençler için en ciddi risk hastalığın kötüleşmesidir. İkincisi de kısıtlamalar nedeniyle bu gençlerin, tedavilerini sürdürme ya da hastalık belirtilerindeki kötüleşme durumunda uygun bir sağlık merkezine ulaşma konusunda zorluk yaşama olasılıklarının yüksek olmasıdır. Bu çalışmada, COVID-19 Pandemisinin, Ege Üniversitesi Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Travma ve Krize Müdahale Birimiminin başvuru profili üzerine etkilerini tespit etmeyi amaçladık. Yöntem: Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Travma ve Krize Müdahale Birimi’ne 01 Ocak 2019- 29 Şubat 2020 tarihleri arasında (Rutin Kriz grubu) ve 01 Mart 2020-29 Ekim 2020 tarihleri arasında başvuran (Pandemi Grubu) tüm olguların dosyaları geriye dönük olarak taranmış ve çalışmaya dahil olma kriterlerini karşılayan rutin kriz grubunda 70 ve pandemi grubunda 35 olgu çalışmaya alınmıştır. Her iki gruptaki olguların dosyaları incelenmesi sonucunda elde edilen veriler (Beck Depresyon Ölçeği, Kısa Semptom Envanteri puanları, psikiyatrik tanıları, kullandıkları ilaçlar, risk ve koruyucu faktörler v.b.) sosyodemografik veri formuna kaydedilmiştir. Bulgular: Araştırmamızdaki olguların yaş ortalaması 14.51±1.98 olup %59'u kızdır. Olguların yaklaşık yarısından fazlasının %53.3 oranla Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) tanısı aldığı, DEHB’yi sırasıyla %50.5 oranla depresif bozukluk ve %32.4 oranla anksiyete bozukluğu tanılarının izlediği saptanmıştır. Rutin kriz grubu ve pandemi grubu arasında sosyodemografik özellikler, psikiyatrik tanılar, risk faktörleri, Beck depresyon ölçek puanları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmamıştır (p=0.502). Rutin kriz grubunun Kısa Semptom Envanteri (KSE) alt ölçek puanlarından hostilite puanı, pandemi grubundan istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksektir (p=0.039). Pandemi grubunun işbirliğine yatkınlık puanının rutin kriz grubundan istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek olduğu saptanmıştır (p=0,041). Tedavide tek ilaç kullananların oranı pandemi grubunda (%42,9), rutin kriz grubuna göre (%21,4) anlamlı düzeyde yüksektir (p=0.039). Pandemi grubunda yeme bozukluğu tanısı olanların oranının (%8,6), rutin kriz grubundan anlamlı düzeyde daha yüksek olduğu bulunmuştur (p=0.035). Pandemi grubunun okulda başarılı olma oranı (%62,9), rutin kriz grubunun okulda başarılı olma oranından (%28,6) istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha yüksek olduğu bulunmuştur (p=0.002). Sonuç: Pandemi sürecinin getirdiği belirsizlik, izolasyon, yalnızlık hissi, yaşıt ilişkisi ve sosyal desteğin kaybı, günlük rutinlerin bozulması, özerklik ve özgürlüğün kısıtlanması, ölüm tehdidi, kontrolü kaybetme korkusu çocuk ve gençleri etkilemiştir. Bu etkinin psikiyatrik takiptetki çocuk ve gençlerde daha fazla olacağı öngörülmektedir. Çalışmamızda psikiyatrik takipteki gençlerde pandemi öncesi grup ile pandemi dönemi grubu arasında psikiyatrik tanıları arasında anlamlı bir fark bulunamamıştır. Bu sonuç çalışmamızın pandeminin erken dönemlerini kapsıyor olması ile ilişkili olabileceği gibi hastanemizde karantina döneminde de riskli hastalarla Teletıp ile görüşmelere ve tedavilere devam edilmiş olması ile de ilişkili olabilir. COVID-19 pandemisinin gelecek nesillerin ruh sağlığı üzerindeki etkilerini önümüzdeki zamanlarda daha iyi anlaşılabilecektir ancak, ruhsal olarak daha incinebilir gruptaki, çocuk ve ergenlerle ilgili geliştirilecek ulusal ve uluslararası politikalara, önleme ve eylem planlarına ihtiyacın olduğu da açıktır. Introduction: The COVID-19 epidemic has affected the whole world and our country. Young people are among those most affected in this epidemic due to their developmental characteristics. It is predicted that young people with existing psychiatric disorders will be more likely to be affected during the COVID-19 epidemic. It should be noted that the current crisis process may affect this group in two different ways. First, the most serious risk for young people with psychiatric disorders in this process is worsening of their disorders. Secondly, because of the restrictions, these young people are more likely to have difficulties in accessing an appropriate health center in order to maintain their treatment or if their symptoms worsen. In this study, we aimed to determine the effects of the COVID-19 Pandemic on the admission profile of Ege University Department of Child and Adolescent Psychiatry, Trauma and Crisis Intervention Unit. Method: The files of all the cases admitted to Intervention Unit for Trauma and Crisis in the Department of Child and Adolescent Psychiatry, Ege University between 01 January 2019 - 29 February 2020 (the “Routine Crisis” group) and between 01 March 2020 - 29 October 2020 (the “Pandemic” Group) were retrospectively scanned. 70 cases from the "routine crisis" group and 35 cases from the "pandemic" group, who met the inclusion criteria, were included in the study. The files of the cases in both groups were examined, and the data (the scores of Beck Depression Inventory (BDI), Brief Symptom Inventory (BSI), psychiatric diagnoses, medications they used, risk and protective factors, etc.) were recorded in the sociodemographic data form. Results: The mean age of the cases in our study was 14.51±1.98 years and 59% of them were girls. It was found that more than half of the cases were diagnosed with Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) with 53.3%, followed by depressive disorder with 50.5% and anxiety disorder with 32.4%, respectively. There was no statistically significant difference between the “routine crisis” group and the “pandemic” group in terms of sociodemographic characteristics, risk factors, BDI scores and diagnostic status (p=0.502). The hostility score of the Brief Symptom Inventory (BSI) in the “routine crisis” group was significantly higher than in the “pandemic” group (p=0.039). It was found that the rate of those diagnosed with eating disorders in the “pandemic” group (8.6%) was significantly higher than the in “routine crisis” group (p=0.035). The rate of success at school (62.9%) in the “pandemic group” was found to be significantly higher than that of the “routine crisis” group (28.6%) (p=0.002). Conclusion: The pandemic-related facts, which are isolation, feeling of loneliness, loss of peer relationships and social support, disruption of daily routines, restriction of autonomy and freedom, threat of death, fear of losing control have affected children and youth. It is predicted that this effect would be more severe in children and adolescents under psychiatric follow-up. In our study, no significant difference was found between the pre-pandemic group and the pandemic period group in terms of psychiatric diagnoses in youth under psychiatric follow-up. This result may be related to the fact that our study covered the early stages of the pandemic, as well as the fact that psychiatric interviews and treatments were continued with risky patients via telemedicine technique during the quarantine period in our hospital. The effects of the COVID-19 pandemic on the mental health of new generations will be better understood in the future. However, it is clear that there is a need for national and international policies, prevention and intervention plans for more vulnerable children and adolescents.

Introduction and Purpose: Due to the wide variety of etiological causes that may cause a change of consciousness,it is difficult for the clinician to make a diagnosis and should refer to auxiliary examinations. In this study, the contribution of ultrasonographic optic nerve sheath diameter(ONSD) measurement in intracranial intracranial pressure increase will be evaluated in determining the etiological cause in the patient of the change of consciousness. In other words,the effectiveness and reliability of determining whether the change in consciousness develops secondary to intracranial pathology, that is, neurological pathology, or that it is associated with encephalopathy, that is, non-neurological diseases such as metabolic, infective, toxic events,by ultrasonographic optic nerve sheath diameter measurement will be investigated. Material and Methods: Patients who applied to the Emergency Service of Ege University Medical Faculty Hospital with a change in consciousness between December 2020 and May 2021 were included in our study. Glasgow Coma Scale (GCS) and Four score were used as consciousness change scale. The data about the hemogram, blood gas, routine, biochemistry, imaging (CT, MRI) and the patient's outcome (mortality, discharge) requested by the indications of the patients were recorded in the case report form. Optic nerve sheath diameter (ONSD) measurement was performed by a medical residency student who was trained in the measurement of optic nerve sheath diameter in both eyes using an ultrasonography device in the emergency room with a 7.5 mHz linear probe. Age, gender, etiology, and final diagnosis were considered as independent variables. GCS,Four score, ONSD,routine biochemistry values were accepted as dependent variables. Cerebrovascular diseases ,infections of the central nervous system, epilepsy, intracranial masses were accepted as neurological causes, encephalopathy secondary to hypoglycemia and hyperglycemia, hepatic encephalopathy, uremic encephalopathy, sepsis-associated encephalopathy, acute confusional state secondary to systemic infection, delirium tremens, hypoxic encephalopathy, drug intoxication, methanol and ethanol intoxication, hypernatremia and encephalopathies secondary to hyponatremia were accepted as non-neurological causes. Data were uploaded to SPSS 20 program with sodium, osmolaride Correlation and chi-square tests were used to evaluate the relationship between e and mortality. It was planned to reject the H0 hypothesis if the type 1 error level was <0.05 at the 95% confidence interval. Results: Between December 2020 and May 2021, 112 patients who applied to the Emergency Service of Ege University Medical Faculty Hospital due to a change in consciousness were included in the study. Of the patients, 68 (60.7%) were male and 44 (39.3%) were female. The maximum age was 99, the minimum age was 29, and the mean age was 68. As the etiology of altered consciousness, 26.8%(30) neurological causes were determined as 73.2%(82) non-neurological causes.40%(12) cerebrovascular diseases, 33.3%(10) intracranial masses, 16.7%(5) epilepsy, 10%(3) infections of the central nervous system constituted the patients with neurologically-induced altered consciousness.(20) sepsis-related encephalopathy, 18%(15) uremic encephalopathy, 16%(13) acute confusional state secondary to systemic infection, 11%(9) hepatic encephalopathy, 6%(5) encephalopathy secondary to hypoglycemia and hyperglycemia, 6%(5%) ) hypoxic encephalopathy, 4.9%(4) hypernatremia and encephalopathy secondary to hyponatremia, 3.6%(3) delirium tremens, 1.2%(1) drug intoxication, 2.4%(2) methanol and 1.2%(1) ethanol intoxication, 1.2%(1 ) covid-19 associated encephalopathy, 1.2%(1) caused encephalopathy secondary to systemic inflammatory disease. In the group with neurological causes,right ONSD was found to be minimum 55mm, maximum, 78mm, mean 66.3mm (95% CI 63.9-68.7), and standard deviation was 6.4mm.Mean left ONSD was 66.2mm (95% CI 64.0-68.5), while minimum ONSD was 57mm,maximum 78mm, standard deviation was 6.0mm. In the non-neurological group, the right ONSD was minimum 45mm ,maximum 80mm, mean 64.1mm (95%CI 62.3-65.8), the standard deviation was 7.7mm, while the left ONSD was 63.6mm (95% CI 61.9-65.4), minimum ONSD 40mm, maximum 80mm, standard deviation was 8.0mm. The patients were compared with the ONST t-test according to Neurological and Non-Neurological causes.The mean difference was 2.23 mm for the right ONST and 2.575 for the left ONST. No statistically significant difference was found between the groups (right ONST p=0.157, left ONSD p=0.110). Conclusion: In our study,the reliability of determining whether the change of consciousness is secondary to a neurological or non-neurological cause by ultrasonographic ONSD measurement was investigated in patients admitted to the emergency department with change of consciousness.ONSDs were compared between the neurological and non- neurological groups. -test, right ONSD p=0.157,left ONSD p=0.110). The H0 hypothesis was accepted.In other words, it was concluded that in patients with altered consciousness, the etiologic cause could not be differentiated from ONSD. There is a need for comprehensive studies involving more patients on this subject. Giriş ve Amaç: Bilinç değişikliğine neden olabilecek etiyolojik nedenlerin çok çeşitli olması nedeni ile klinisyenin tanı koyması zorlaşmakta ve yardımcı tetkiklere başvurması gerekmektedir. Bu çalışmada ultrasonografik optik sinir kılıf çapı ölçümü(OSKÇ) ile noninvaziv olarak kafa içi basıncı artışının demonstre edilmesinin, bilinç değişikliği hastasında etiyolojik nedenin saptanmasında katkıları değerlendirilecektir. Başka bir deyişle bilinç değişikliğinin intrakraniyal patolojiye yani, nörolojik patolojiye ikincil geliştiğini veya metabolik, enfektif, toksik olaylar gibi non-nörolojik hastalıklar ile ilişkili olduğunu, ultrasonografik optik sınır kılıf çapı ölçümü ile belirlenmesinin etkinlik ve güvenilirliği araştırılacaktır. Gereç ve Yöntem: Çalışmamamıza Aralık 2020-Mayıs 2021 arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Acil Servisine bilinç değişikliği nedeni ile başvuran hastalar alındı. Bilinç değişikliği ölçeği olarak Glaskow Koma Skalası(GKS) ve Four skoru kullanıldı. Hastaların endikasyon gereği istenen hemogram, kan gazı, rutin, biokimya, görüntüleme (BT,MR) ve hastanın sonlanımı (mortalite, taburcu) ilgili veriler olgu rapor formuna kaydedildi. Optik sinir kılıf çapı (OSKÇ) ölçümü eğitimi almış tıpta uzmanlık öğrencisi tarafından, acil serviste bulunan ultrasonografi cihazı ile 7.5 mHz lineer prob kullanılarak her iki gözde optik sinir kılıf capı ölçümü yapıldı. Yaş, cinsiyet, etiyoloji, son tanı bağımsız değişkenler olarak kabul edildi. GKS, Four skoru, OSKÇ, rutin biyokimya değerleri bağımlı değişken olarak kabul edildi. Serebrovasküler hastalıklar, santral sinir sisteminin enfeksiyonları, epilepsi, intrakraniyal kitleler nörolojik neden olarak kabul edilirken hipoglisemi ve hiperglisemiye sekonder ensefalopati, hepatik ensefalopati, üremik ensefalopati, sepsis ilişkili ensefalopati, sistemik enfeksiyona sekonder akut konfüzyonel durum, deliryum tremens, hipoksik ensefalopati, ilaç intoksikasyonu, metanol ve etanol intoksikasyonu, hipernatremi ve hiponatremiye sekonder ensefalopatiler ise non-nörolojik neden olarak kabul edildi. Veriler SPSS 20 programına yüklendi. İki grubun OSKÇ karşılaştırmasında t-testi kullanılırken, OSKÇ ile sodyum, osmolarite, mortalite arasındaki ilişkinin değerlendirilmesinde korelasyon ve ki-kare testleri uygulandı. H0 hipotezinin %95 güven aralığında, tip 1 hata düzeyi <0.05 olması durumunda reddedilmesi planlandı. Bulgular: Aralık 2020-Mayıs 2021 arasında arasında bilinç değişikliği nedeni ile Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Acil Servisine başvuran 112 hasta çalışmaya alındı. Hastaların 68'sini erkek (%60,7),44'ünü kadın (%39,3) hastalar oluşturmakta idi. Maksimum yaş 99, minimum yaş 29, ortalama yaş 68 saptandı. Bilinç değişikliği etiyolojisi olarak %26,8(30) nörolojik%73,2(82) non-nörolojik nedenler saptandı. Nörolojik nedenli bilinç değişikliği olan hastaları %40(12) serebrovasküler hastalıklar, %33.3(10) intrakraniyal kitleler, %16.7(5) epilepsi, %10(3)santral sinir sisteminin enfeksiyonları oluşturdu. Non-nörolojik nedenli bilinç değişikliği hastalarda ise %24(20) sepsis ilişkili ensefalopati, %18(15) üremik ensefalopati, %16(13) sistemik enfeksiyona sekonder akut konfüzyonel durum, %11(9) hepatik ensefalopati, %6(5)hipoglisemi ve hiperglisemiye sekonder ensefalopati, %6(5)hipoksik ensefalopati, %4.9(4)hipernatremi ve hiponatremiye sekonder ensefalopati, %3.6(3) deliryum tremens, %1.2(1) ilaç intoksikasyonu, %2.4(2) metanol ve %1.2(1) etanol intoksikasyonu, %1.2(1) covid-19 ilişkili ensefalopati, %1.2(1)sistemik inflamatuar hastalığa sekonder ensefalopati oluşturdu. Nörolojik nedenli grupta sağ OSKÇ minimum 55mm,maksimum, 78mm, ortalama 66.3mm (%95 GA 63.9-68.7), standart sapma 6.4mm bulundu. Sol OSKÇ ortalama 66.2mm (%95 GA 64.0-68.5) saptanırken, minimum OSKÇ 57mm, maksimum 78mm, standart sapma ise 6.0mm saptandı. Non-Nörolojik nedenli grupta ise sağ OSKÇ minimum 45mm, maksimum 80mm, ortalama 64.1mm (%95GA 62.3-65.8), standart sapma 7.7mm bulunurken, sol OSKÇ ortalama 63.6mm(%95 GA 61.9-65.4), minimum OSKÇ 40mm, maksimum 80mm, standart sapma ise 8.0mm saptandı. Hastaların Nörolojik ve Non-Nörolojik nedenlere göre OSKÇ t-testi ile karşılaştırdı. Sağ OSKÇ için ortalama fark 2.23mm, sol OSKÇ için ise 2.575 bulundu. Gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır (sağ OSKÇ p=0.157,sol OSKÇ p=0.110). Sonuç: Çalışmamızda acil servise bilinç değişikliği ile başvuran hastalarda bilinç değişikliğinin nörolojik veya non-nörolojik nedene sekonder olduğunu ultrasonografik OSKÇ ölçümü ile belirlenmesinin güvenilirliği araştırıldı. Nörolojik ve Non-nörolojik grup arasında OSKÇ'ları karşılaştırıldı. İstatiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (t-testi, sağ OSKÇ p=0.157, sol OSKÇ p=0.110). H0 hipotezi kabul edildi. Yani bilinç değişikliği hastalarında OSKÇ ile etiyolojik neden ayırt edilemediği sonucuna varılmıştır. Bu konuda daha fazla sayıda hasta alınan kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır.

[Abstract Not Available]

Giriş ve Amaç: 2019 yılının sonunda Çin'in Hubei Eyaletindeki bir şehir olan Wuhan’dan yayılan ve zaman içerisinde pandemiye dönüşen COVID-19’un küresel çaptaki etkileri halen devam etmektedir. Yaklaşık iki yıllık zaman içerisinde virüsün sebep olduğu klinik özellikler ve geliştirilmeye devam eden destek ve spesifik tedavi algoritmaları ile ilgili birçok çalışma ve makale yayınlanmıştır. Kuşkusuz bu klinik özelliklerin en çok üzerinde durulanlarından biri de COVID-19 hastalarında özellikle yoğun bakım izlem sırasında ortaya çıkan akut böbrek hasarıdır. Bu çalışmada, COVID-19 tanısı ile yoğun bakımda izlem sırasında akut böbrek hasarı nedeniyle hemodiyaliz ihtiyacı gelişen hastalarda böbrek yetmezliği ve mortaliteyi öngören klinik ve demografik verilerin retrospektif olarak belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereç-Yöntem: Çalışmamız tek merkezli retrospektif bir çalışma olarak tasarlanmıştır. Çalışmaya 13 Nisan 2020-5 Aralık 2021 tarihleri arasında Anestezi ve Reanimasyon Anabilim Dalı bünyesindeki COVID-19 yoğun bakım ünitesinde izlem sırasında akut böbrek hasarı nedeniyle hemodiyaliz ihtiyacı gelişen 101 hasta dahil edilmiştir. Hastaların sosyodemografik özellikleri, komorbid hastalıkları, vital bulguları, destek ve spesifik aldığı tedaviler, laboratuvar değerleri, kontrast maruziyetleri, kardiyopulmoner ressüsitasyon öyküleri, yatış anındaki anestezi skorları, hemodiyalize ilk alındıkları günkü RIFLE evreleri, aşı durumları, tomografi raporları, pcr sonuçları elektronik hasta dosyası ve epikrizler üzerinden incelenip kaydedildi. Sürekli değişkenler için en düşük ve en yüksek değerin yanında ortalama ve standart sapmalar değerlendirildi. Kesikli değişkenler için frekans (n) ve yüzde (%) hesaplandı. Hastaların laboratuvar değerleri ve belirtilen diğer bazı özelliklerinin gruplara göre karşılaştırılması için ki-kare istatistiksel yöntemi kullanıldı. Mortaliteyi öngören değerleri saptamak için cox regresyon analizi yapıldı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 101 hastanın ortalama yaşları 69,9 (29-93) olup, %37’si kadın, %63’ ü erkek olarak saptanmıştır. 101 hastanın %16’sı yoğun bakımda taburcu olmuş, %84’ü ise eksitus olmuştur. Taburcu olan hastaların %56’sı inotrop tedavisi alırken; eksitus olanların %98’i inotrop tedavisi almıştır. Bu fark istatistiksel olarak anlamlı saptanmıştır (p<0,05). Hastalar aşı durumlarına göre değerlendirilmiş; aşı olmak/sayısı ile sağ kalım arasından anlamlı bir ilişki saptanamamıştır. Hastaların tomografide akciğer tutulumları ile sağ kalım arasındaki ilişki değerlendirilmiş olup; tomografi bulguları düşük olasılıkla COVID-19 pnömonisi olarak rapor edilen hastalarda sağ kalım anlamlı olarak yüksek saptanmıştır. Sonuç: Çalışmamızda COVID-19 yoğun bakım ünitesinde takipte ABH nedeniyle hemodiyalize giren 101 hasta retrospektif olarak incelenmiştir. Mortalite oranı %85 olarak saptanmıştır. Bu oran oldukça yüksek bir değerdir. Çalışmamızda COVID-19 varlığında yoğun bakımda ABH gelişen hastaların mortalitesinin yüksek olduğu gösterilmiştir. Yaş, ek komorbid hastalıkların olması, renal replasman tedavisine erken başlanması, inotrop tedavi varlığı ve sayısı, bazı laboratuvar parametreleri, tomografi tutulum derecesi gibi bazı faktörlerin mortalite üzerinde belirleyici olduğu görülmüştür. Background & Aims: The global effects of COVID-19, which spread from Wuhan, a city in China's Hubei Province at the end of 2019, and turned into a pandemic over time, still continue. In about two years, many studies and articles have been published about the clinical features caused by the virus and the support and specific treatment algorithms that continue to be developed. Certainly, one of the most emphasized clinical features is acute kidney injury that occurs in COVID-19 patients, especially during intensive care follow-up. In this study, it was aimed to determine the clinical and demographic data predicting renal failure and mortality in patients who developed a need for hemodialysis due to acute kidney injury during follow-up in the intensive care unit with the diagnosis of COVID-19 retrospectively. Material & Methods: Our study was designed as a single-center retrospective study. 101 patients who developed hemodialysis due to acute kidney injury during follow-up in the COVID-19 intensive care unit of the Department of Anesthesia and Reanimation between April 13, 2020 and December 5, 2021 were included in the study. Sociodemographic characteristics of patients, comorbid diseases, vital signs, support and specific treatments, laboratory values, contrast exposures, cardiopulmonary resuscitation histories, anesthesia scores at hospitalization, RIFLE stages on the first day of hemodialysis, vaccination status, tomography reports, PCR results, electronic patient file and analyzed and recorded over epicrisis. For continuous variables, mean and standard deviations were evaluated, as well as the lowest and highest values. Frequency (n) and percent (%) were calculated for discrete variables. Chi-square statistical method was used to compare the laboratory values and some other characteristics of the patients according to the groups. Cox regression analysis was performed to determine values predicting mortality. Results: In our study, 101 patients who underwent hemodialysis due to AKI during follow-up in the COVID-19 intensive care unit were reviewed retrospectively. The mortality rate was found to be %85. This ratio is quite high. In our study, it has been shown that the mortality of patients who develop AKI in the intensive care unit in the presence of COVID-19 is high. Some factors such as age, presence of additional comorbid diseases, early initiation of renal replacement therapy, presence and number of inotropic therapy, some laboratory parameters, and degree of tomography involvement were found to be determinative on mortality. Conclusions: In our study, the mortality rate was %85, which is quite high.Considering the history of the study, the high mortality can be explained because the treatment protocols are not fully known, ineffective and trial drugs are used, vaccination plans have not yet started at the time of the study, steroid and anticoagulant treatments are not known exactly, and routine treatment is not started.

Introduction and aim: Job satisfaction is defined as the feelings and attitudes that a person has about the job; it is frequently researched because it is associated with organizational outcomes and employee well-being. With this study at Bornova Türkan Özilhan State Hospital, where Covid-19 patients are treated in Izmir, it was aimed to measure the job satisfaction levels of healthcare workers and determine the related factors. Materials and methods: The universe of this study in cross-sectional design consisted of 412 healthcare professionals working at Bornova Türkan Özilhan State Hospital. It is aimed to reach the whole universe. The dependent variable of the research is the job satisfaction of healthcare workers. The Job Satisfaction Survey developed by Spector (1985) and adapted into Turkish by Yelboğa (2009) was used. Independent variables were grouped into five groups; demographic and socioeconomic characteristics, health status and habits, occupational characteristics and workin conditions, working characteristics in the pandemic hospital and the burnout levels of healthcare workers. The data were obtained from the questionnaire forms filled with the self-report of the employees under the observation of the researcher. While the descriptive statistics were calculated with mean and standard deviation; numbers and percentages are given in count type variables. To evaluate the relationship between dependent and independent variables; T test was used to compare two groups; Variance analysis or Kruskal Wallis test was used to compare three or more groups, depending on the state of meeting parameteric conditions. Linear regression analysis was performed for multiple analyses. SPSS 23.0 program was used in the entry and analysis of the data. P <0.05 was accepted as the level of significance. Results: The response rate was %82,5 (n = 340). %68,8 of the research group consisted of women and the mean age was 39,2±8,91. The mean Job Satisfaction Scale scores were calculated as 111,28 ± 22,29. In multivariate analyzes, high alcohol consumption (p=0.006), working in intensive care unit (p=0.028), not working in jobs suitable for their education, (p=0.044), not being consulted about the decisions related to job (p<0.001), non-compliance with hygiene rules and infection precautions in the working environment (p<0.001), weekly working time of 46 hours or more (p=0.001), being assigned involuntarily (p=0.006) and VI burnout (p<0.001) were found to be associated with low job satisfaction scores. Conclusions: In this study, it was determined that the job satisfaction scores of healthcare workers were low during the pandemic period and the lowest score belonged the wage subdimension. Job satisfaction is low among those who have a high level of burnout, those who have long working hours, those who work in intensive care, those who are assigned against their will, those who do not work in jobs suitable for their education, those whose opinions are not taken about their job, those who work in areas where hygiene rules and infection control measures are not applied. It was observed that the amount of alcohol use increased as the job satisfaction score decreased. In the study, it was observed that job satisfaction was mostly related to working conditions. Job satisfaction, which is important for the well-being and mental health of health workers, should be increased by improving working conditions. Keywords: job satisfaction; healthcare workers; covid-19 pandemic; public health Giriş ve amaç: İş doyumu kişinin işi ile ilgili sahip olduğu duygu ve tutumlar olarak tanımlanmakta; örgütsel çıktılar ile ve çalışanların iyi olma hali ile ilişkili olduğu için sıklıkla araştırılmaktadır. İzmir ilinde Covid-19 hastalarının tedavisinin yürütüldüğü bir devlet hastanesi olan Bornova Türkan Özilhan Devlet Hastanesi'nde yapılan bu çalışma ile sağlık çalışanlarının iş doyumu düzeylerinin ölçülmesi ve ilişkili faktörlerin belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem: Kesitsel tasarımdaki bu araştırmanın evrenini Bornova Türkan Özilhan Devlet Hastanesi'nde görev yapmakta olan toplam 412 sağlık çalışanı oluşturmuştur. Evrenin tümüne ulaşılması hedeflenmiştir. Araştırmanın bağımlı değişkeni sağlık çalışanlarının iş doyumudur. Spector (1985) tarafından geliştirilen ve Yelboğa (2009) tarafından Türkçe'ye uyarlanan İş Doyumu Ölçeği (Job Satisfaction Survey) kullanılmıştır. Bağımsız değişkenler beş grupta toplanmıştır; demografik ve sosyoekonomik özellikler, sağlık durumu ve alışkanlıklar, mesleki özellikler ve çalışma koşulları, pandemi hastanesinde çalışma özellikleri ve sağlık çalışanlarının tükenmişlik düzeyleri. Veriler araştırmacı gözleminde çalışanların öz bildirimi ile doldurulan anket formlarından elde edilmiştir. Tanımlayıcı istatistikler ortalama ve standart sapma ile hesaplanırken; sayım tipi değişkenlerde ise sayı ve yüzdeler verilmiştir. Bağımlı ve bağımsız değişkenler arasındaki ilişkiyi değerlendirmek için; ikili karşılaştırmalarda T testi, üç ya da daha fazla grubun karşılaştırılmasında ise parameterik koşulları sağlama durumuna göre Varyans analizi ya da Kruskal Wallis testi kullanılmıştır. Çoklu analizler için lineer regresyon analizi yapılmıştır. Verilerin girişinde ve analizinde SPSS 23.0 programı kullanılmıştır. P<0.05 anlamlılık düzeyi olarak kabul edilmiştir. Bulgular: Araştırmanın kapsayıcılığı %82,5 (n=340) düzeyindedir. Araştırma grubunun %68.8'i kadınlardan oluşmaktadır ve ortalama yaşları 39,2±8,91'dir. İş Doyumu ölçek puanları ortalaması 111,28±2,29 hesaplanmıştır. Çok değişkenli analizlerde, alkol kullanımının fazla olması (p=0,006), yoğun bakımda çalışma (p=0,028), yaptığı işin eğitimine uygun olduğunu düşünmeme (p=0,044), işi ile ilgili kararlarda görüşlerinin alınmaması (p<0,001), çalışılan ortamda hijyen kuralları ve enfeksiyon önlemlerine uyulmaması (p<0,001), haftalık çalışma süresinin 46 saat ve üzerinde olması (p=0,001), isteği dışında görevlendirilme (p=0,006) ve IV tükenmişlik (p<0,001) iş doyumu puanının düşük olması ile ilişkili saptanmıştır. Sonuç: Bu çalışmada sağlık çalışanlarının pandemi döneminde iş doyumu puanlarının düşük olduğu ve en düşük puanın da ücret alt boyutu olduğu saptanmıştır. Tükenmişlik düzeyi yüksek olanların, çalışma saatleri fazla olanların, yoğun bakımda çalışanların, isteği dışında görevlendirilenlerin, eğitimine uygun işlerde çalışmayanların, işi hakkında görüşleri alınmayanların, çalıştığı alanda hijyen kurallarına ve enfeksiyon kontrol önlemlerine uyulmayanların iş doyumları düşüktür. İş doyumu puanı düştükçe alkol kullanım miktarının arttığı görülmüştür. Araştırmada iş doyumunun ağırlıkla çalışma koşulları ile ilişkili olduğu görülmüştür. Sağlık çalışanlarının iyilik hali ve ruh sağlığı için önemli olan iş doyumları çalışma koşullarının düzeltilmesi yolu ile arttırılmalıdır.